فالِ _ زندگی بشر بعد از کروناً

درحیاط بزرگ خانه ی روستایی پیرزن جمع‌شده بودند ومنتظر شدن آخرین فال پیرزن فالگیر بودندپیرزن عصا بدست اهسته وخرامان از اتاق بیرون آمدروی ایوان سنگی خانه اش که حدود یک ونیم متر بلندتر ازحیاط بود ایستاد نگاهی به مردم انداخت مردم مانندجوجه گنجشک های که منتظر رسیدن مادرشان بالقمه ای چرب ونرم دهان گشوده اند به بالا نگاه میکردند همه جا سکوت بود وسکوت.سکوتی به بزرگی فریاد مرگ.کم کم پیرزن بطرف صندلیِ چوبی گوشه ی ایوان رفت.در کنار صندلی در طاقچه کنار ایوان صندوقچه ای بسیار قدیمی بود که روی آن پارچه ای از مخمل کشیده بودند پیرزن عینک ته استکانی خود را از روی در صندوقچه برداشت آهسته با ملایمت در صندوقچه راگشود کتاب فالگیری بسیار قدیمی خود را از صندوقچه بیرون آورد.سر انگشت شست خود رابا آب دهان خیس کرد وشروع به ورق زدن کرد.مردم روستا به او لقب "ناستر آداموس علی آباد "لقب داده بودند.نفس ها در سینه حبس شده بود .همه به فکر آینده خود وخانواده بودند بعداز کلی ورق زدن به صفحه ی فال آخرالزمان رسید .عینک ته استکانی را‌ به چشمانش زد غم عجیبی در چشمانش موج می زد. این داستان ادمه دارد