شش تا داستانک

ماهی قرمز !
ماهی قرمز سر از آب بیرون آورد و گفت:
خدا پدر و مادر کرونا را بیامرزد !‌ ماهی
زرد با تعجب پرسید ! شما خوشحال هستید. ماهی قرمز گفت : آره ! ماهی
زرد با دهان باز گفت : از این که آدم ها
از بین می روند. ماهی قرمز آهی کشید
و گفت : نه ! خوشحالم به خاطر فرزندانم که امسال قتل عام نمی شوند.

داستانک خندیدن !
دکتر گفت ‌:‌کرونا دوا و درمانی ندارد ؛
اما خندیدن هر دردی را درمان می کند.
مرد گفت : من خنده‌ام نمی گیرد. دکتر
مرد را قلقلکی داد. مرد شروع کرد به
خندیدن ! دکتر گفت : به همین سادگی
می شود خندید ! مرد گفت : راه دیگری
برای خندیدن وجود دارد. دکتر گفت :
آره ! خاطره ای را در ذهنت مرور کنی
و با آن بخندی !
مرد مکثی کرد و شروع کرد به خندیدن !
دکتر گفت : به چه می خندی ! مرد اشاره ای به باسنش کرد و گفت : به این پنبه
آغشته .......!


موش !
خسته‌ورنجور و درمانده‌گوشه‌ ی حیاط
خوابیده بود. موش هر بار از لانه‌اش بیرون می پرید.‌ با رقص و آواز دمش
را به زمین‌ می کوبید.‌ گرد‌وخاکی به راه
می انداخت. فریاد می زد. ‌‌‌امسال سال
مایه ! امسال سال مایه !‌‌ موش های دیگر همراهی می کردند.‌
گربه که توان برخاستن‌از‌زمین‌‌‌ر‌ا‌نداشت
آهی کشید‌و‌گفت ‌:‌ آره ‌‌! همیشه سال‌
شماست ! هیچ وقت سال گربه ها نیست‌!
اگر توان گذشته را داشتم‌؛ شما را از پستوها بیرون می کشیدم تا بفهمید یک
من ماست چقدر کره دارد !.
عقاب که اوضاع موش‌و‌گربه رااز نزدیک
دید گفت: من که باورم نمی شود گربه به
این روز افتاده باشد ! گربه سخنان عقاب
را که شنید؛ نگاهی به آسمان کرد و گفت :
رفیق ! ما چیزمان را کشیده‌اند‌ وگرنه
موش ......!.

خیال پردازی !
یادش نمی آید در کدام کتاب خوانده یا
از کی شنیده است. آدم های خیال پرداز
مخترع می شوند‌! محمود شب و روز خیال پردازی می کرد. ادا اطور مخترعان را در می آورد؛ اما تا به امروز اختراعی ثبت نکرده است مگر شش ماه بستری در بیمارستان و خوردن روزی دوازده تا قرص ! دکترها معتقدند موجود عجیبی است. با آنکه حافظه اش را پاک کرده‌اند هنوز خیال پردازی می کند.

پروانه خانم !
چند روزی بود که پروانه سراغش را نمی گرفت. به اطراف نگاه می کرد شاید
خبری از او برسد.
یه صبحی که از خواب بیدار شد .پچ پچ آنها را شنید. خواهر ! خواهر ! چشم انتظارته ! خوب نیست چشم به راه
باشه ! نه خواهر جان سلامش برسون بگو پروانه دوست نداره ترا غمگین و غصه دار ببینه !
گل که پیام پروانه را شنید شروع کرد به شیون کردن !آن قدر گریه کرد که همه ی
پرهایش ریخت. بلبل که صدای شیون گل
را شنید آمد سراغش و گفت : عزیزم این چه کاریه که با خودت می کنی ! گل با
گریه گفت : این را به پروانه خانم بگو ! چرا لبخند نمی زنم ! چرا نمی رقصم !
چرا تحویلش نمی گیرم ! چرا......!
مگه من احساس ندارم ! حال و روز این آدم ها را نمی بیند ! دل سنگ می خواد که بخندد و برقصد ! تو این روزها ....!
صدای شیون گل به همه ی باغ رسید .
پروانه آمد ؛ اما خیلی دیر شده بود. نفس های آخر گل بود. پروانه با چشم
گریان گفت : عزیزم ! من نمی خواستم ترا تو بستر ببینم. خودخواهی من ترا به این روز انداخت. پروانه آن قدر التماس
کردکه دل گل نرمش شد و گفت : باشه ترا می بخشم. آهسته تو گوش پروانه گفت : به شرطی که .... ! هنوز حرف هایش تمام نشده بود که چشم هایش را بست و صدای شیون پروانه و بلبل بلند شد. آنها به یاد گل شمع ها را روشن کردند و پروانه قول داد که دیگه گل ها را تنها نگذارد و هر روز به آنها سر بزند.

اشتباه !
همه ی اشتباهات مثل هم نیستند !.
زیان و ضرر آنها متفاوت است ! اشتباه
یک انسان معمولی به خود و خانواده اش
زیان می رساند ؛ اما اشتباه یک
سیاستمدار مملکتی را نابود می کند. آقای سیاستمدار مواڟب باش ! کنار هیتلرها قرار نگیرید.







.