ایستگاه آخر

دیروز وسط خاطرات کودکی و نوجوانیم ایستاده بودم ؛ آرام از پله های رنگ و رو رفته بالا رفتم صدای جیرجیر آهن و چوب بهم آمیخته بود ، هر پله را که بالا میرفتم تصویری محو شده در ذهنم با بوی کاهگل نقش می بست به یاد آن روزها ، آن صفا و طراوتی که مادربزرگم به آن حیاط و خانه میداد . گلهای شمعدانی ، تاج خروس و ناز در جعبه های چوبی و قوطی های زنگ زده روغن نباتی کوچک و بزرگ با چه زیبایی خاصی در آن حیاط و بالکن با نره های چوبی جلوه میکردند . یاد ایامی که بدون هیچ دل مشغولی روزگار را سپری میکردیم. وقتی وسط اتاق ساده خشتی و محقر ایستادم چهره تک تک آدمهایی را که در آنجا دیده بودم از جلوی چشمانم گذشت . خوابیدن توی آن بهارخواب و چشم دوختن به ستارگانی که بسیار خود را به زمین نزدیکتر نشان میدادند . تیرهای چوبی سقف اتاق سیاه تر و شکسته تر شده بودند کاهگل های دیوار ریخته بودند انگار عمرشان مانند صاحبانشان بود که سال ها پیش ترکشان کرده بودند روزگار بسر آمده بود دیگر دستی نبود که از آستین همت بیرون بیایید تا روح زندگی را دوباره به آنجا ببخشد ... با صدای ناله تیر چوبی سقف به خودم آمدم ، پدر پیرم را دیدم که با نگاهش میان حیاط بدنبال آرزوهای جوانی اش بود ! به راستی با این پیشرفت از کجا به کجا آمده بودیم و با چه بهایی و چه چیزمان را عوض کرده بودیم ؟! سوال بی جوابی که در نگاه خسته پدرم موج میزد !