جای خالی

امروز باز هم به سراغ دفتر خاطراتمان رفتم . همان دفتر سبز رنگ که هر وقت من خاطراتمان را درونش می نوشتم . تو با لبخند بازش میکردی . برگه های کاهی اش را خیلی آرام ورق میزدی و با دقت میخواندی ،جای انگشت هایت هنوز که هنوز است لا به لای برگهای دفتر جا خوش کرده است. امروز به خیابان رفتم در همان پارک و روی همان نیمکت همیشگی نشستم .جای خالیت احساس می شد . مثل آن موقعها گپ زدیم انقدر گپ زدیم که دهان هر دویمان خشک شد .بلند شدم و رفتم دقیقا مثل همان زمان ها از همان مغازه همیشگی دوتا بستنی قیفی خریدم . و شکلات مورد علاقه ی تورا رویش ریختم ، با لبخند به طرف نیمکت آمدم .بستنی را مزه مزه کردم و روبه تو گفتم برایت بستنی شکلاتی مورد علاقه ات را خریدم .چطور است؟ولی جوابی نگرفتم بی خیال از جواب تو بستنی ام را خوردم . بستنی ام تمام شد و به خودم آمدم .بستنی تو آب شده بود و تمام پیراهنم را کثیف کرده بود با اخم به نیمکت خالی زل زدم و روبه تو گفتم قرار نبود من را اذیت کنی؟ بلند شدیم و روانه خیابان شدیم. صدای خنده هایمان فعلا که فعلا است در گوش خیابان شنیده میشود،آه یادش بخیر آن روز برفی داخل ماشین بوی نارنگی باز هم خنده ام گرفت. ولی خنده ام مثه همیشه نیست ،این خنده با تمام شیرینی اش تلخ است. تلخ تراز حد ممکن!!!!
چند وقت از آن روز نحس می گذرد نمیدانم
یکسال-دوسال-شایدهم بیشتر از آن موقع خنده هایم تلخ شده از آن موقع بی دلیل می خندم بی دلیل گریه میکنم .بی دلیل فریاد می کشم. بی دلیل با تو در رویا حرف میزنم . یادم میاید همیشه از دیوانه ها میترسیدم .ولی حالا چه ....
من حالا از خودم هم میترسم .
چون تبدیل شدم به یه مومیایی همچون تمام دیوانه های این شهر..........