کیف زنانه لباس اش را پوشید. عینک ته استکانی ذره بینی را به چشم زد. از دوست چشم پزشک اش چند بار وقت گرفته بود اما بد قولی کرده نرفته بود. بار آخری که تماس گرفت منشی گوشی را به دکتر داد. خود را معرفی می کرد دکتر حرف او را قطع کرد گفت:« شما مجاز هستی در تمام ساعات کاری من بدون اینکه وقت قبلی گرفته باشی مراجعه کنی معاینه ات می کنم

یادم می آید جوان ترکه بودیم و بالطّبع جاهل تر، اگر یکی از بچه های محل از یکی دیگر در محله ای دیگر درگیری یا دلخوری داشت، به حمایت از او، جمع می شدیم می رفتیم محل آنها و در جایی که خالی بود و خلوت، می شد مانور داد. جمعی و با صدای بلند به می گفتیم:( حیدر حیدری حیدر، ما دعوا داریم حیدر

مردی بدهکار بود قصد نداشت بدهی را بپردازد، خود کشی کرد تا دست طلب کارها به او نرسد. روی پل سراط بود خبر دادند که، طلبکارها حکم جلب به دست در به در دنبالت می گردند تا دستگیرت کنند. گفت: آنها دستشان به من نمی رسد که دستگیرم کنند.» گفتند: چرا نمی رسد؟ با حکم جلب آن طرف پل ایستاده اند تا تورا جلب کنند

لب جاده ساوه شهرکی بود به نام شاتره که از آنجا جاده ای جدا می شد به طرف روستای گلدسته. منزل ما در گلدسته بود. بیشتر همشهری ها آنجا ساکن بودند. بیکار بودم رفتم قهوه خانه محل که به محمود نامی تعلق داشت شاید کاری گیر بیاورم. پیر مردی نشسته بود چای می خورد. از لباس های رنگ خورده اش معلوم بود نقاش است

غُلومی نویسنده:عباس عابد ساوجی به عنوان مسئول انبار مهمات تیپ در پایین بلندی های غرب کشور، به عنوان بسیجی قدیمی مشغول خدمت بودم. این قسمت سابق بر این معدن سنگ های ساختمانی بود. زمان جنگ بود و معدن تعطیل شده و به عنوان زاغه مهمات از آن استفاده می شد. عملیات در پیش بود و حدود سی

جنگ با یک دانه کبریت شروع می شود هر اندازه به مغزم فشار می آورم چیزی قبل از سه سالگی یادم نمی آید. آنهم مربوط می شود به مسایل خصوصی خانواده که آرامش را دستخوش آشوب کرده بود. بزرگتر که شدم به شوخی می گفتم، جنگ پدر مادر از آنجا شروع می شود که پدر می گوید:« کبریت روشن سوخته خاموش شده.» مادر می گوید:« هنوز روشن نشده، می شود با آن خانه ای را به آتش کشید!

فقط سوت می زدم... نویسنده: عباس عابد ساوجی بار اول هیچ ردپایی ازخودم باقی نگذاشته بودم. دو قوطی کمپوت را که درشان را جدا کرده بودیم از قسمت پایین سوراخ کرده، نخ محکمی به انتهای آن گره زده بودیم. از فاصله دور از طریق تلفن دست ساز با هم صحبت می کردیم. صدای دوستم ازآن طرف به وضوح شنیده می شد

سه بچه قد ونیم قد وسط چمن ها بازی می کردند. هوای گرم تابستان بچه ها را گاه و بیگاه به سوی کلمن قرمز رنگی که پر از یخ بود می کشاند. پدر بزرگ از آب سرد می ریخت داخل لیوان و می داد دستشان. مثل گنجشک به لیوان نوک می زدند و می دویدند پی بازی. از حوصله بیش از حدی که به خرج می داد در دل تحسین اش کردم

خانم دکتر: شناختی؟ بیمار : ببخشید، نه والله ــ دکتر...متخصص صوانح سوختگی هستم. ــ خانم دکتر ! سوختم! به دادم برس... ــ تو که چیزیت نیست! ــ سوختگی من داخلیه ــ خب، چی کارش کنم؟ ــ به دادش برس... ــ به داد چی؟ ــ دلم! ــ اینجوری که نمیشه، شب با خانواده تشریف بیارید خونه مون، با پدرم صحبت کنید

شعر و داستان و هر نوشتۀ ادبی، به زندگی مفهوم تازه ای می بخشد که تلخی های روزگار را قابل تحمل، دریچه ای باز می کند به سوی شگفتی های جهان. خار و خس را همه شکار می کنند، اما شاعر و نویسنده بر توسن خیال سوار، ماه و پروین را شکار می کنند. سوداگران ارزان می خرند باید مواظب ابزارکار بود. گل