دانه های برف،مثل گلوله های پنبه ای نرم،آرام آرام روی زمین فرود می آمدند. همه کاشی های حیاط و بوته ها و درخت قدیمی توت را،برف فراگرفته بود. چشمانش رابست و سرش را بالاگرفت،خیسی دانه های برف را روی صورتش احساس کرد و غرق در خاطرات شد... هفت یا هشت سال پیش بود،یاد اولین نگاه معصومانه

"ماهی" با لبهایش با من حرف می زد،ماهی تنگ شکسته من.. "معتاد" قلبم کراکی شده،آلوده گناه های کرم خورده مغزم. "مادر" چه ساده با اشک چشم مادرم بدهی هایم پاس شد! "شانس" شپش در جیب پدرم می لولد و من هوس بستنی کردم! *** اینارو به توصیه آقای ایمانی برای مسابقه ده کلمه ای"فراموشی لی" نوشته بودم که به دلایلی نفرستادم