زبانم دیگر به سخن باز نمی شود.سکوت میکنم و به اطراف نظاره میکنم هر کسی را که می بینم چهره اش غمگین است. من گوش میدهم به حرفهای اطرافیانم به دل های خونشان چرا هیچکس آرام نیست؟ یکی آسایش دارد ولی آرامش ندارد و دیگری چون آسایش ندارد پس آرامش بی معنی می باشد.بازهم گوش می دهم. هیچکس دیگر

دردهایش تمامی نداشت انگار، او زندگی را با درد آغاز کرده بود و هم چنان در این غم ها غرق بود. حالم مث یک معتاد مرفینی است که مصرف یک بار آن زیاد و هزار با آن کم است. دوباره به آسمان خیره میشوم به دور دست ها ، چندین سال هست که منتظر یک اتفاق خوب هستم اتفاقی از جنس شادی اتفاقیفارغ از تمام غم ها

کمی دیر بود برای گفتن این حرفها ولی بغض گلویش را میفشرد به هر حال امشب تولدش بود و بدون هیچ شمع و کیکی و کادویی منتظر بود پدرش برگردد از همان بچگی پدرش به مسافرت رفته بود این را مادرش می گفت ولی هر چه فکر میکرد چرا پدرش را به خاطر نمی آورد دوباره ذهنش را مرور کرد همه دوستانش او را به

در کنار پنجره منتظر بودم تا بیاید و باران پنجره را خیس کرده بود من همچنان فکر میکردم که خواب میبینم اما... پسرم بلند شو صبحانه آماده است مدرسه ات دیر نشود و من سر مادرم داد زدم و او رفت خیلی وقت بود که با او چنین رفتاری داشتم اما او همه کس من بود. یک لحظه صدای رعد و برق مرا به خود آورد و همه چیز محو شد و من همچنان منتظر بودم

دلتنگ بودم و بچه ها همه کلاس بودن و من در خوابگاه تنها بودم که گوشیم زنگ خورد. سلام سلام سید چه خبر مرسی تو چطوری؟ خوبم یه خبر بگو خیر باشه. نامزد کردم. واقعا آره به خدا شکر خوشبخت باشی. با او خداحافظی کردم هشت سال بود با هم بودیم نمی دانم چرا بغض گلویم را گرفت و حتی داشت به اشک تبدیل میشد و هنوز باور نمی کردم

شب میلاد بود با دوستانم قرار گذاشتیم که راهی حرم بشیم.سوار اتوبوس شدیم و به نمایشگاه رفتیم و از آنجا سوار مترو شدیم.بعد نیم ساعت به ایستگاه بسیج رسیدیم و پیاده شدیم .وبقیه راه تا حرم را پیاده روی کردیم. خیلی شلوغ بود چه عظمتی بالاخره به حرم رسیدیم. دوتا از بچه ها رفتن به سرویس بهداشتی و مدتی گذشت نیامدند و وقت داشت تنگ میشد

سعید را اولین بار در خوابگاه دیدم با آوازه ای که او داشت نگاه کردن او هم برایم نعمت بود با این که از من کم سن و سال بود ولی خیلی موفق تر بود . به هر حال با او دوست شدم. او مخترع و مقاله نویس موفقی بود و دوست داشتم از او یاد بگیرم . تعطیلات ترم تمام شد و دوباره به خوابگاه برگشتم. به طرف

صب ساعت پنج بود سوار سرویش شدم تا سر کار بروم.اصلا حوصله نداشتم خوابم میومد. وارد شرکت شدم رفتم طرف آزمایشگاه تا کار را شروع کنم.روپوشم را پوشیدم همه جا از برف سفید بود. ساعت هشت بود رفتم به خط تولید سر بزنم یکی از بچه های خدمات را دیدم که تازه اومده بود.او فردی مسن بود و خیلی به من نگاه میکرد

سال سوم هنرستان بودم که در قرعه کشی حج شرکت کردم .بالاخره روز قرعه کشی فرا رسید.چهار نفر از هنرستان ما بود که هرسه نفر در قرعه کشی اسمشان در آمد ولی هر سه آنها به دلیل کم بودن معدلشان و بی دقتی مسئول پرورشی حذف شدند. تا نفر هفتم اعلام شد از استرس نابود میشدم. نفر هشتم... اشک در چشمانم جاری شد اسم کوچکمرو گفت

سلام مادر بزرگ... سلام پسر گلم صب بخیر.. صب شما هم بخیر.. آماده شدم بروم مدرسه بدون خوردن صبحانه البته دیگر عادی شده بود چون چیزی برای خوردن نبود. فکرم مشغول مادر بزرگ پیر و مریضم بود که دیگر نمی خندید او تنها کس من در زندگی بود. دیگر نتوانستم تحمل کنم به مدرسه نرفتم مستقیم رفتم بیمارستانی که مادرم در آن کار میکرد دو سالی بود بهش سر نزده بودم