به هلال ماه خیره شد. نرده پل را گرفت. سرد بود. دست در جیب کتش کرد. خالی بود. بار دیگر ارتفاع پل را حدس زد. این دفعه بیست‌وسه متر. رودخانه سکوت کرده بود. «چه غلطی می‌کنی؟» مردی ژنده‌پوش از پشت یکی از ستون‌های پل که خانه‌اش بود، ظاهر شد و سلانه سلانه به سمتش آمد. پتویی به دور خودش پیچیده بود

پاپ فرانسیس از اینکه یانکی‌ها برروی بمب عظیم خود نام "مادر همه بمب‌ها" گذاشته بودند، احساس شرمندگی کرد؛ چرا که "مادر" زندگی می‌بخشد. وزیر دفاع آمریکا هم قول داد در بازطراحی این بمب که در مرحله تحقیقات نهایی بود و وزن آن دوازده درصد کاهش و قدرت تخریب آن بیست‌وسه درصد افزایش می‌یافت، نام "نابودگر شر" را بگذارند

استیون روی تخت فلزی سلول، دراز کشیده بود و عکس‌های مجله پورنو را نگاه می‌کرد. در سلول باز شد. پدر آلبرتو، کشیش جوان با قبای بلند مشکی در حالیکه تسبیحی را در دو دست خود گرفته بود، همراه با نگهبان زندان وارد شد. نگهبان با دیدن زندانی با تحکم گفت: «بلند شو خودتو جمع‌وجور کن. صبح داری اعدام میشی، این عکس‌ها دیگه به کارت نمیاد

sکلاه پشمی را روی سرش کشید. باران، هفت شمع کیک تولد روی سنگ قبر را خاموش کرده بود. _ «لعنت به جاده شمال، لعنت به عید»

پنجشنبه پنجم فروردین فکر کنم چند ساعتی می‌شود که به پهلو شده‌ام. چشم‌هایم را ببندم بهتر است. یک چشم توی آب، یک چشم بیرون آب! حالت تهوع دارم. ای کاش می توانستم از این رو به آن رو بشوم. یکشنبه اول فروردین این آدم های منحنی چقدر الکی خوش هستند. بیخود و بی جهت یکدفعه همدیگر را بغل کردند

ویلیام پشت میزی دونفره در گوشه تاریک رستوران کوچک و قدیمی "لیکور" نشسته بود. به آهستگی شام می‌خورد. چمدان کوچک کنار پایش گواه آن بود که این آخرین شامش در این شهر بود. مردی با کلاه لبه‌دار و هیکل درشت به او نزدیک شد. نگاهی به اطراف انداخت و روبرویش نشست. ویلیام گفت: «سلام نورمن، کاروبار چطوره؟» مرد کلاهش را روی میز گذاشت

گرمای سوزان آفتاب ششم مرداد نودوپنج حسابی کلافه‌ام کرده بود. پرسه زدن در راسته کتاب‌فروشی‌های روبروی سینما بهمن و دانشگاه تهران، سنت آخرین چهارشنبه هر ماه من بود. با خیلی از فروشندگان دم‌خور بودم. بعد از کلی گشت‌وگذار در تک‌تک کتاب‌فروشی‌ها، به اول خیابان فخر رازی رسیدم.

دختر زیر باران منتظر ایستاده بود. ماشینی جلوی پایش توقف کرد. « بیا بالا خانوم، تاکسی گیر نمیاد» دختر در جلو را باز کرد و سوار شد. «چتر با خودم برنداشتم. ببخشید صندلی خیس شد» راننده درجه بخاری ماشین را بالاتر برد. «دستمال کاغذی توی داشبرد هست. صورتتون رو پاک کنید.» دختر لبخندی زد

برای رفتن به محل کار از مترو استفاده می‌کردم. برای این کار هر روز با دوازده دقیقه پیاده‌روی و عبور از چند کوچه به ایستگاه می‌رسیدم. یک روز حدود ساعت شش صبح از خانه بیرون زدم. برای رسیدن به مترو همیشه یک مسیر ثابت را می‌رفتم. در پیاده‌رو در حال عبور از کنار خانه‌ها بودم که گوشه مثلثی کاغذی در لای در یکی از خانه‌ها نظرم را جلب کرد

«دلداده» بازنشست شد. وقتی او را کشان کشان از دفترش به بیرون می‌بردند، پایه‌های صندلی رد عمیقی بر روی زمین گذاشته بود. ءءءءءءءءءءءءءءءءءءءء مرد متعجب نگاهی به تصویرش در آیینه کرد. تصویر داخل آیینه دستی به صورت اصلاح کرده خود می‌کشد. موهای ژل زده و مرتب، شادابی خاصی به تصویر داده است