زندگی مثل رانندگی تو ی جاده میمونه ، باید حواسمون به جلومون جمع باشه ، البته گه گداهی هم باید نگاه به آینه ها(نگاه به عقب) کنیم مواظب باشیم از عقب خطری یا حادثه ای تهدیدمون نکنه. تو زندگی ما درسته با خاطرات دست و پنجه نرم میکنیم و خیلی وقتا میریم تو فکر گذشته به خوبی هایی که دیدیم

این طبیعیه که تو این دنیا هرکسی بالاخره عمرش تموم میشه و ما انسان ها باید این واقعیت رو بپذیریم ، اما بعضی ها رفتنشون مثل شکسته شدن ستون اصلی ی ساختمونه که سال ها طول میکشه جای نبودشون ترمیم بشه یا شایدم هیچوقت نشه چون ی تکیه گاه و پشتوانه بودن ، حتی افراد بزرگ مثل پیامبر خودمون

چند روز پیش فرصتی پیش اومد که برای ساعاتی بریم تو دل طبیعت و از دنیای آهنی و آلودگی و صدای بوق ماشینا بدور باشیم،اتفاقا نزدیکی ما چوپانی بود که گله اش رو برای چرا آورده بود و ی سگ خوشکل به اسم شرکی داشت ، شرکی با تمام حواسش مواظب گوسفندا بود و همش دور گله میدوید . ما چوپان رو دعوت کردیم که بیاد پیشمون و بامون هم سفره بشه و اونم پذیرفت