• صدای اژیر امبولانس و صدای جیغ زنی که در شهر می پیچید، پری را مضطرب می کرد.شاید فکر اینکه دیر وقت وسط ناکجا اباد که نه کسی را می شناسد و نه جایی را که در انجا در امان باشد او را بیشتر وحشت زده می کرد.هر چند دقیقه یک بار به ساعتش نگاه می کرد. بی هوا در محدوده کمی که برای ایستادن انتخاب کرده بود

در یک بعد از ظهر بهاری که چشمهایم دچار نگاهت شد موجود عجیبی را درچشمهایت دیدم که مرا به کام خود کشید و در آنجا من ماندم و چشمان سیاه تو، که دریا شده بودند، و قایق کوچکی که مرا از غرق شدن در تو می رهانید. ساعتها بر لبه قایق می نشستم و ماهیان ستاره گون را که در چشمهایت می درخشیدند نگاه

sسالها ،زندگی روی کولم خانه کرده بود .دی شب تبرم را برداشتم و به جنگل رفتم و با تمام درخت های جنگل خانه ای برایش ساختم . بهروز علی پور

sدیوار ها را بلند ساختن تا زندانیان فرار نکنند اما ... من از درون فرار کردم . بهروز علی پور

sگفت : بیا . رفتم . هواسم نبود . گم شدم در میان حصار های این جهان .

sخدا خواست قدرتش را به امتحان كشد و انسان را آفريد ، اما انسان خدايانش را آفريد و خدا تا آخرين تولد بشريت تصميم به سكوت گرفت . هر چي فكر كردم نتونستم برا اين داستان اسم بنويسم و تصميم گرفتم بدون اسم باشه .

sبا گريستن خود و باخنده ديگران به دنيا آمديم و با گريستن ديگران از دنيا رفتيم و درميان اين دو ، حكايتي به نام زندگي روي داد چه خوب ، چه بد .

اولين بار كه اين اتاق رو مي بينم ،اتاقي كه يك پنجره كوچك به طرف يك شهر بزرگ دارد و عروسكهايي كه بر روي ديوار كنار هم آويزان هستند ،جزء عروسك زرد رنگ كه بر ميان اتاق قرار دارد و آدمي كه بر روي ديوار با خطهايي ساده ، نقاشي شده است ـ نمي دانم كه او مرا مي بيندیا نه . با قدمهايي كوچك و بازي